Yüce Dini Merceiyet yıldönümünde Irak’ı, halkını ve mukaddes değerlerini koruyan fetvayı ve ardından yaşanan vatansever mücadeleyi andı. Hz.İmam Huseyn (Allah’ın selâmı üzerine olsun) Mukaddes Ziyaretgâhı’nda fetvaya icabet eden ve fedakârlık edenleri şükranla yâd eden Yüce Dini Merceiyet; fetvaya icabet eden kahramanların ortaya koyduğu duruşların salih bir terbiye deneyimi olduğunu söyledi. Yüce Dini Merceiyet ayrıca pâk vatan toprakları için dökülen kanları unutmama ve sarf ettikleri emekleri belgelemeye çalışmamanın gerek halk gerek hükümet gerekse de sivil örgüt olarak herkesin vazifesi olduğunu belirtti.
Yüce Dini Merceiyet temsilcisi Seyyid Ahmed Safî (İzzeti daim olsun) tarafından 13 Şaban 1440 (19 Nisan 2019) Cuma günü Hz.İmam Huseyn’in (Allah’ın selâmı üzerine olsun) Mukaddes Ziyaretgâhı’nda kıldırılan Cuma namazının ikinci hutbesinde şunlar yer aldı:
“Rahmân ve Rahîm olan Allah’ın ismi ile. Kardeşim, bacılarım; sizlere yetiştirme konusu ile ilgili bir (konuyu) arz edeyim. Burada yetiştirme ile kastettiğimiz şey şu: Çocuğumuz doğuyor, şu memlekette – Yüce Allah onu selâmette kılsın – yaşıyor. Mutlaka terbiyenin genel temelleri var olmalıdır. Bu temeller de kuşkusuz memleketimizin uygarlığına olumlu ya da olumsuz etki eder. Öyleyse gerek aile gerek toplum gerekse de devlet olarak üstlenilecek yetiştirme temelleri var mıdır? Kişinin hayatının başından Allah-u Teâlâ’nın onun canını almasına kadar yetiştirilmesine yönelik bir önemseyiş var mıdır yok mudur? Öylesine gitsin tek başına kavgasını versin; ya yanılır ya da doğru yapar mı denir? Tabi ki gerçek terbiye unsuru sadece belli başlı bir taraf ile kısıtlı değildir.”
“Bazı taraflar tamamlayıcı olabilir ya da buna yardımcı ortamlar olabilir. Dikkat çekmek istediğim şey şu: Yetiştirmenin temel direkleri olan; bir tür objektifliği ve gerçekçiliği bulunan ve etkileri aşikâr olan birtakım dayanaklar vardır. Terbiye vizyonu kayboldu mu kuşkusuz bundan gelecek hasat sadece kaos olacaktır. İnsan terbiye görürse, iyi bir terbiye görmüş olma liyakatına sahip olursa; işler nasıl çözülür bilir. Aynı şekilde o vakit bir nesle nasıl itimat edilir; ardından çokça hayır getiren bir kuşak nasıl yetiştirilir onu da anlarız. Zikretmek istediğim bir dizi husus var; bazısı şunlardır:”
“İlki: Mutlaka özgüven ekilmelidir. Terbiye ile ilgilenen taraf; çocuğun küçüklüğünden gençliğine kadar bu iddialı oluş durumunu var etmeye çalışır. Çocuğu özgüven sahibi olarak yetiştirmeye çalışır. Siz de biliyorsunuz ki; eğer özgüven gururdan kaynaklanan bir özgüven değilse, insanın o işi yapacak kudreti olduğuna inançtan geliyorsa… İnsanın bir grup enerjileri, bir grup yetenekleri vardır. Yetiştiren taraf bu hususları açığa çıkarmaya çalışır. Bu açığa çıkarmanın bir parçası da delikanlının, gencin kendine güvenmesini; başından geçen ilk deneyim olduğu için ya da ortamının yardımcı olmayışından ötürü hayal kırıklığına uğramamasını sağlamaktır. Böylelikle yaşadığı müddetçe hayatın bazı sırlarını keşfetmesine yardımcı olacak ve kardeşlerine tamamlayıcı bir unsur olmasını sağlayacak bir özgüvene sahip olacaktır.”
“Özgüven bireysel bir biçimdedir. Ancak bu güven genele yayılırsa kendilerine güvenen bir grup insan elde etmiş olacağız. Sonra bu çemberin kapsamı genişleyecek ve bu sıfatın egemen olduğu bir toplum meydana gelecektir. Yani toplum kendisine, potansiyellerine ve kabiliyetlerine güvenen bir toplum olacaktır. Sonuçta şu anda konuşuyorsak; yetiştirmek istediğimiz bu geleceğe yönelik stokumuzun, hazinemizin oluşturduğu sağlam bir toprak var altımızda diye konuşuyoruz (gençlerimize güveniyoruz – Editör).”
“İkincisi: Azim ekmek diye bir şey vardır. Azim; bir projeyi arzulama halidir. Bir insanın azminin olması o asla tembellik göstermez demektir. Yerine getirebileceği şeyleri tamamlama konusunda azimlidir çünkü. Tembellikten, uyuşukluktan uzaktır. Bu azim sürekli gençlerde olur. Aynı şekilde bu azim, bir korunmuşluk ile çevrilir diyorum. Gençlerimizin kendisine zararlı olacak şeyde suistimal edilmesinden korkuyorum. Azimde gencin kabiliyetini konuşturmak vardır, emeklerini konuşturmak vardır.”
“Şu iki hususa – özgüven ve azim – mutlaka memlekete saygı ile takviye yapılmalıdır. Bazı kardeşlerimiz belki de bu meseleyi sürekli tekrar ettiğimizi düşünüyor. Gerçekte ise bu - vatan sevgisi - fıtrattandır. Memleketini sevmek insanın fıtratında vardır. Ancak bu memleket sevgisi sorunlardan ötürü sıkıntılar yaşayabilir. Bu bizim deşmek istemediğimiz bir yara. Ancak insan çocukluğundan itibaren gençliğine kadar memleket sevgisine dayalı bir şekilde yetiştirilirse ve genel kültürünün bir parçası olursa o zaman memleketinin üstüne titrer; ondan her türlü kötülüğü uzak tutmak için son derece özen gösterir ve sürekli memleketine hayır getirmeye çalışır. Öyleyse (memleket sevgisiyle dolu birey) gerek idari, gerek siyasi, gerek ekonomik olsun gerekse de sosyal konumlara geldiğinde bizi yüklüce miktarda talimat ve sözleri söylemekten kurtaracaktır. Neden? Çünkü bu iş artık onun için bir hüner haline gelecektir. Memleketini her türlü gereksiz yokuştan korumaya çalışacağı için onu mesela rüşvetin tehlikesine karşı uyarmaya ihtiyaç duymayacaktır. Çünkü memleketini seven insan bu meseleden uzak durur. Dinin bunu engelleyişi dışında; bu sevgi o rüşvetin memleketinin içini boşaltacağını görmesini sağlayabilir. Sonuçta diliyle memleketimi seviyorum derken dışta da bu sevgiye aykırı bir iş yapınca kendi içinde bir psikolojik savaş yaşayacaktır.”
“Bu yüzden de bazı örfî terimlerle biz ‘Şu kimse terbiye görmüştür’ deriz. Terbiye görmüş ne demektir peki? Yani ondan istediğimizi, memleketinin ondan istediğini ve toplumunun ondan istediğini bilir; haddini aşmaz. Başkalarına ait olan sınırı da bilir, onlara karşı da haddi aşmaz. Bu mesele mutlaka (gönüllere) ekilmelidir kardeşlerim. Dikkat ediniz çokça konuşuyoruz, talimat veriyoruz ama bir taraf var ki o mutlaka dikkat etmelidir: Karar mercii. Karar mercii kim peki? Bazen karar mercii sosyal bir taraf olur, bazen aile karar merciidir, bazen karar mercii devlet olur; bazen de karar mercii bir teşkilattır. Sonuçta yükümlülüklerin mutlaka gerçekleşmesi gerekir. Son bir noktaya geçeceğiz şimdi.”
“Üçüncüsü: Bunlara ek olarak çabalamak. Dikkat ediniz; şimdi maşa’Allah (çok) gencimiz var. Öğrenim görmüş genç de demiyorum; uzmanlık alanında bilgin gençler. Bundan önce de yüklü miktarda mezun gencimiz olduğunu; bu gençlerimizin de memlekete faydası dokunacak buluşu olduğunu zikretmiştik. Buluşlarını masaya yatırıyorlar; memleketini güçlendirecek, faydalı olacak olanı seçip alabiliyorsun. Bu da bir tür terbiyedir.”
“Başından geçen acımasız şartlara rağmen insanda bir umut kalır. Bu umut da sahte bir umut değil, gerçek bir umuttur. Onu hangi şartta olursa olsun; bir şeyler gerçekleştirmeye ve toplumuna aidiyetini ifade etmeye çalışırken görürsün. Bu toplumun köklülüğü, bu toplumun değişmez değerleri için. Yetkili tarafların üzerine düşen onlara (mucit gençlerine) gerçekçi bir bakış açısıyla bakmaktır. Çünkü bunlar (bu gençler) sorunlardan birçoğunu çözecektir. Zira bazı işler sözle, bazı işler de dışarıdan (pratikte) eylem yaparak çözülür. Bunlar (bu gençlerimiz) hoş işler çıkaracak imkanlara sahiptirler; öyleyse mutlaka onlara yönelmeliyiz.”
“Bu girişten sonra kardeşlerim; unutmamamız için (bir hatırlatma yapacağım). Beş yıl önce bu mubarek mekânda, bunun gibi günlerde; tam olarak Şaban ayının On dördüncü gününde Yüce Dini Merceiyet’in DAİŞ (DEAŞ,IŞİD) teröristlerine karşı savaşı amaçlayan mubarek fetvası yayınlandı. Kardeşlerim dikkat ediniz; çabuk bir biçimde şunu anlatayım: Memleketin başından geçen işler türlü türlüdür. Bazen mesele ekonomiktir, bazen sosyaldir; bazen de teknolojik vb bir meseledir. Bazen de memleketin başına ekini de nesli de helâk eden bir mesele gelir. Allah-u Teâlâ takdir buyurmasın; memleketin başına geçmişte yaşadıkları gelirse gerçek sınavdır.”
“Memleketin başından geçen tecrübe; onun için savaşan tüm bilekler için izzet ve iftihar kaynağıdır. Kuşkusuz tarih unutmaz ve unutmayacaktır; ancak onu sizin elinizle yazmanız şartıyla. O dönemde meydana gelen şey; hepimizin izzet ve iftihar duyduğu bir şeydir. Bu yiğitlik, cesaret ve hamiyet sahibi kimseler var ya; güçlü bir uygarlık olgularıdırlar. Memleketlerini bu yüzyılın en iyisi olabilecek kadar iyi bir şekilde savundular. İmkanların azlığına, kaynaklarına azlığına ve meseleyi bir tür kaos gölgelemesine rağmen; sözde DAİŞ’i durdurmak için önüne geçen her şeyi alıp götüren bir sel gibi (savaş meydanına) aktılar.”
“Bu yiğit gençler bu topraklarda yetişti. Ben de onların bu terbiyesini unutmamız mümkün değildir diyorum. Arkalarında kim vardı? Eğer buna onları iten (motive eden) öğretmen idiyse Allah onu hayırla mükafatlandırsın. Eğer onları buna iten baba ise Allah onu hayırla mükafatlandırsın. Onlara pâk süt veren analardan süt emdiler ki o sütün hakkını zor zamanda verebildiler. Allah o anaları hayırla mükafatlandırsın.”
“Gerek halk gerek hükümet olsun gerekse de teşkilatlar (sivil örgütler) olsun; hepimizin üzerine düşen bu pâk toprağın üzerinde onun saygınlığını korumak için dökülen kanları unutmamaktır. Onların sarf ettiği emekleri belgelemek için sürekli çaba harcamalıyız. Yüce Dini Merceiyet sözünü dediğinde yetkililer o an kaç kişi gönüllü olup atıldı; sayısını bile sayamadılar. Şükran ve takdir eden bir duruş sergilemek adına; mukaddes bir mekânda, biz Şehitlerin Efendisi’nin (O’na selâm olsun) yanı başında iken bunları diyorum. Gerçekten de onlardan başka iftihar edilecek kimsemiz yok. Ne mutlu onlara, ailelerine, aşiretlerine ve analarına! Ne mutlu onları doğuran o analara! Bilfiil terbiye işte budur. Onların yazdığı destanlardan sonra başka örnek yardımcı olmuyor. Onların yazdığı destanlardan sonra hayret içerisinde örnek aramaya gerek yok. Onları örnek vermek her zaman bize yardımcı olur. Onlar söylediklerimin hak olduğuna şahittir (delildir).”
“Noksan sıfatlardan münezzeh olan Yüce Allah’tan bu mubarek günde şehitlerimizi engin rahmetiyle kuşatmasını ve bizlere memleketimizdeki her izzeti, her iftiharı göstermesini niyaz ederiz. Çünkü (memleket için) aziz kanlarla bedel ödendi. Üzeirmize düşen de bu paha biçilmezi korumaktır. Yüce Allah’tan herkesi içinde hayır olan işlere muvaffak kılmasını ve harcanan her emeği bereketl kılmasını niyaz ederiz. Yüce Allah ailenizde de size bağlı olanlarda da her türlü hayrı göstersin. Ve Dualarımızın sonu ‘Âlemlerin Rabbi’ne hamdolsun’dur. Allah’ın salât ve selâmı Hz. Muhammed’e ve O’nun pek Pâk, pek Güzel (kokulu) Hanedânı’na (Ehlibeyti’ne) olsun!”