Hicri 61 senesinde bugün: Hz.İmam Huseyn’in (a.s.) kervanı Kerbelâ’ya vardı…

Rivayetlerde şöyle anlatılmıştır: Hz.İmam Huseyn _{(Allah’ın selâmı üzerine olsun)} Kûfe’ye doğru yola çıktığı sırada Hürr b. Yezîd er-Riyahî ile karşılaştı. İbn-i Ziyad tarafından bin atlı ile birlikte gönderilen Hürr, Hz.İmam’ı _{(Allah’ın selâmı üzerine olsun)} İbn-i Ziyad’a getirmekle görevlendirilmişti. Hz.İmam _{(Allah’ın selâmı üzerine olsun)} Hürr’ün talebini duyunca reddetti ve yoluna devam etti. Hicri 61 senesinde Muharrem ayının ikinci gününde Kerbelâ topraklarına vardılar.

Ulaştıkları zaman hazret “Bu diyara ne deniyor?” diye sordu.

“Kerbelâ!” dediler.

Hz.İmam _{(Allah’ın selâmı üzerine olsun)} şöyle buyurdu: “Kerb’den (perişanlıktan) ve belâdan sana sığınırım Allah’ım!” Sonra da dostlarına dönüp şöyle buyurdu: “İniniz! Burası çadırlarımızın kurulacağı ve kanlarımızın döküleceği yerdir; işte şurası da kabirlerimizin mahallidir!... Bunları bana Dedem Allah Resûlü _{(Allah-u Teâlâ O’na ve Pâk Ehlibeyti’ne salât eylesin)} bildirmişti.”

Develerini ıhlayıp atlarından inince ve çadırlarını kurunca Hz.İmam Huseyn _{(Allah’ın selâmı üzerine olsun)} oturdu ve kılıcını onardı. Kılıcını onarırken bilindik bir şiiri okuyordu.

Şair son üç dizesinde feleğe hitaben şöyle diyordu:

Elbet gider bu yoldan her canlı

Göçüp gitme vakti geldi çattı

Ondan sonrası da Celîl’e* kaldı

Hz.Zeyneb-i Kübra _{(Allah’ın selâmı üzerine olsun)}bunu duyunca “Ağabeyim! Bu sözler, öleceğinden artık hiçbir şüphesi kalmayan kimsenin diyeceği sözlerdir!” dedi.

Hazret “Evet öyle bacım” diye buyurdu.

Bunun üzerine Hz.Zeyneb _{(Allah’ın selâmı üzerine olsun)}”Vây yasım olsun benim! Huseyn bana ölüm haberini veriyor!” deyince kaıdnlar ağlamaya ve kendi yanaklarına vurmaya başladı.

Hz.Ümmü Külsüm _{(Allah’ın selâmı üzerine olsun)} şöyle feryât etti: “Vâ Muhammed’im! Vây Ali’m! Vây anam! Vây Fatıma’m! Vây Hasan’ım! Vây Huseyn’im! Vây senden sonra kaybolmuşluğumuza ey Ebu Abdullah!...”

• Celîl: Yüce Allah’ın güzel isimlerinden biri.