راویان سیره نقل کردهاند که عصر روز نهم محرم سال ۶۱ قمری، امام حسین (علیه السلام)، برادرشان ابالفضل العباس (علیه السلام) را با پیامی نزد لشکر امویان فرستادند تا از آنان بخواهد، نبرد را از شب عاشورا به روز آن تأخیر بیندازند، تا در آن شب به عبادت، نماز، دعا و استغفار بپردازند.
طبری در تاریخ خود روایت میکند: "امام حسین (علیه السلام) به برادرشان ابالفضل العباس فرمودند: "نزد آنان بازگرد و اگر توانستی نبرد را از غروب امروز تا فردا به تاخیر انداز؛ باشد که امشب را به عبادت الهی بپردازیم، دعا بخوانیم و استغفار کنیم که تنها خداوند متعال میداند، من چقدر نماز برای او، تلاوت کتابش و بسیاری دعا و استغفار را دوست میدارم."
علامه مجلسی نقل میکند که امام حسین (علیه السلام) روز نهم محرم، به برادرشان عباس (علیه السلام) فرمودند: "نزد آنان بازگرد و اگر توانستی کارزار را تا فردا به تاخیر انداز و آنان را از امشب منصرف کن، باشد که امشب را برای پروردگار خود نماز بخوانیم و به دعا و استغفار بپردازیم، که تنها خداوند میداند من چقدر به نماز برای او، تلاوت کتابش و بسیاری دعا و استغفار، مشتاق و علاقمند هستم."
اما امام حسین (علیه السلام) و اصحاب ایشان، چگونه شب دهم محرم را احیا داشتند؟
ابن کثیر از حارث بن کعب و أبی ضحاک از علی بن الحسین [زین العابدین] علیه السلام نقل میکند:
"امام حسین (علیه السلام) و اصحاب ایشان در آن شب تا صبح، نماز خواندند، استغفار نمودند، دعا کردند و به درگاه الهی به زاری پرداختند و در حالیکه لشکر سواره دشمن به رهبری عَزرةُ بن قَيس الأحمَسيّ بر آنان میگذشتند، امام حسین (علیه السلام) این آیات را تلاوت نمودند: {وَلَا يَحْسَبَنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا أَنَّمَا نُمْلِي لَهُمْ خَيْرٌ لِأَنْفُسِهِمْ ۚ إِنَّمَا نُمْلِي لَهُمْ لِيَزْدَادُوا إِثْمًا ۚ وَلَهُمْ عَذَابٌ مُهِينٌ* ما كانَ اللَّهُ لِيَذَرَ الْمُؤْمِنِينَ عَلى ما أَنْتُمْ عَلَيْهِ حَتَّى يَمِيزَ الْخَبِيثَ مِنَ الطَّيِّبِ} آیات ۱۷۸ و ۱۷۹ سوره آل عمران: {آنان که به راه کفر رفتند گمان نکنند که مهلتی که ما به آنها میدهیم به حال آنان بهتر خواهد بود، بلکه آنها را (برای امتحان) مهلت میدهیم تا بر گناه و سرکشی خود بیفزایند، و آنان را عذابی خوارکننده است.* خداوند هرگز مؤمنان را بدین حال کنونی که برآنید وانگذارد تا آنکه (با آزمایش خود) بدسرشت را از پاک گوهر جدا کند.}"
و این چنین سایر راویان و مورخان نیز روایت کردهاند که امام (علیه السلام) و اصحاب ایشان، شب عاشورا را با عبادت، نماز و دعا و استغفار زنده نگه داشتند.
راوی میگوید: "امام حسین (علیه السلام) و اصحاب ایشان، آن شب را تا صبح مناجات میکردند و زمزمه آنان همچون آواى بال زنبور عسل شنیده میشد، برخی در رکوع و بعضى در سجده و جمعى ایستاده و عدّهاى نشسته مشغول عبادت بودند. آرى رفتار امام حسین (علیه السّلام) این چنین بود، بسیار نماز میخواند و داراى صفات کامله بود."
و در أنساب الأشراف آمده است: "هنگامی که شب بر حسین (علیه السلام) و یارانش سایه افکند، آنان تمام شب را به نماز، تسبیح، استغفار الهی ایستادند و دعا و زاری نمودند."