العربية
English
Türkçe
اُردُو
Français
Deutsch
Kiswahili
Español
هر یک از این احادیث، دلالت بر جاه و منزلت حضرت ابوالفضل عباس (علیه‌السلام) در نزد خداوند متعال و پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و نزد حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) و اهل بیت (علیهم السلام) دارد.
از میان این احادیث، این عبارت شهره گشته است: «عموی ما عباس بن علی (علیه‌السلام) دارای بینشی نافذ و ایمانی محکم بود، او در کنار ابا عبدالله (علیه‌السلام) جهاد کرد و خوب از آزمون بیرون آمد و شهید از دنیا رفت».
این عبارت که به منزله نشان افتخاری از حضرت امام صادق (علیه‌السلام) و در حقیقت نشان افتخاری از سوی خداوند متعال است و برای آشکار شدن جایگاه والای حضرت ابوالفضل عباس (علیه‌السلام) کافی است. زیراکه حضرت امام جعفر صادق (علیه‌السلام) به نیابت از پدران خود (علیهم السلام) و آنها به نیابت از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) و آن حضرت به نمایندگی از جبرییل و او از خداوند متعال سخن می گوید.
در این حدیث به شخصیت والا و عظیم حضرت ابوالفضل عباس (علیه‌السلام) اشاره شده است و در آن از تجلیات روح بزرگ آن حضرت و معنویات وسیع و ایمان قوی ایشان سخن رفته است.
سخن دیگری نیز از حضرت امام جعفر صادق (علیه‌السلام) شهرت یافته است که فحوایش این است که ایشان به پیروان و اصحاب خود آموزش دادند هنگامی که به حضور در حرم حضرت ابوالفضل عباس (علیه‌السلام) مشرف شدند، آن حضرت را با زیارتنامه ای که با سند درست روایت شده و در مورد آن إجماع است، خطاب قرار دهند که این زیارت نامه با درود و سلام خداوند و ملائکه و انبیاء و فرستادگان و بندگان صالح و تمامی شهداء و صدیقین به حضرت عباس (علیه‌السلام) آغاز می شود و با ثناء و ستایش و طلب مغفرت و رضوان و رسیدن به رستگاری و پیروزی برای زائرانِ به پابوس رفته آن حضرت پایان می یابد. در آغاز و پایان این دعا مفاهیم والایی عنوان شده که شبیه مفاهیم مطرح شده در زیارت نامه های معصومین (علیهم السلام) است و به درجات عالی روایت شده برای آنها (علیهم السلام) می رسد.
بنابراین این زیارت نشان از عظمت حضرت ابوالفضل عباس (علیه‌السلام) و جایگاه والای آن حضرت دارد.