جایگاه ابوالفضل عباس نزد پدرش امیر المؤمنین (علیهما السلام)

در كتاب (قمر بنی هاشم) آمده است: روزی، ام البنین (علیها السلام) امیرالمؤمنین (علیه السلام) را دید كه فرزندش ابوالفضل عباس (علیه السلام) را که خردسال بود، در آغوشش نشانده بود و آستین های او را بالا میزند و دستهای کوچکش را میبوسد و گریه میكرد.

این امر موجب شگفتی و تعجب ام البنین گشت، پس رو به امیر مؤمنان (علیه السلام) کرده و در حالی كه متعجب شده بود، پرسید: خداوند چشمان شما را گریان نگرداند ای امیر مؤمنان، آیا در بازو و كف دست فرزندم چیزی است که موجب ناراحتی و گریه شما شده است؟

سپس امیرمؤمنان (علیه السلام) او را از مقام و منزلت بزرگ این كودک نزد خداوند و جایگاه والایش به جهت حمایتی كه از برادر و امامش، امام حسین (علیه السلام) در روز عاشورا میکند تا آنجا كه برای دفاع و یاری كردن برادرش هر دو دست خود را فدا میكند، مطلع ساخت.

پس مادر مهربان از تاثیر این خبر نتوانست خود را كنترل كند و گریه و زاری كرد و اهل خانه هم در گریه و اندوه با او همراه شدند، پس امیر مؤمنان (علیه السلام) آنها را آرام كرد و به ام البنین (علیها السلام) درمورد جایگاه فرزندش نزد خداوند (جلّ شأنه) بشارت داد و فرمود كه خداوند در عوض دستهای بریده شده به او بالهایی خواهد داد كه همانند فرشتگان در بهشت پرواز کند، همانگونه که برای جعفر بن ابی طالب (علیه السلام) نیز چنین بالی قرار داده است.

واضح و مبرهن است که بوسه های امیرمؤمنان (علیه السلام) به روی كف دستها و بازوان فرزندش ابوالفضل عباس (علیه السلام) تنها از روی دلسوزی و محبت نبوده بلكه به جهت مقام و منزلت بالای فرزندش نیز بوده است.

همچنین در كتاب (معالی السبطین) و دیگر كتب آمده است: در شب بیست و یكم ماه مبارک رمضان در سال چهلم هجری یعنی در شب شهادت امیرمؤمنان (علیه السلام) كه آخرین شب از عمر شریف ایشان بود، حضرت با اهل بیت و نزدیكانشان وداع میكرد و آنها را موعظه و سفارش مینمود و در این میان، به فرزندش ابو الفضل عباس (علیه السلام) توجه کرده و او را به روی سینه اش چسباند و گفت: "فرزندم عباس، بوسیله تو چشمانم در روز قیامت روشن خواهد شد."