بيست و پنجم شوال؛ سالروز شهادت امام جعفر صادق (علیه السلام)

روز بیست و پنجم ماه شوال سال ۱۴۸ قمری، اهل بیت پیامبر (علیهم السلام) و محبان ایشان با شهادت امام جعفر بن محمد صادق (علیه السلام) ششمین پيشواى معصوم که رسول خدا (صلی الله علیه وآله وسلم) خبر خلافت شان را پس از خود داده بود، دچار مصیبت و اندوه شدند.

امام صادق (علیه السلام) طبق روایت شیخ عباس قمی در کتاب منتهى الامال با انگور سمی که خليفه منصور به ایشان دادند، در سن ۶۵ سالگى به شهادت رسیدند. امام صادق (علیه السلام) جد بزرگوارشان حضرت علی بن الحسین زین العابدین (علیه السلام) را درک نمودند و در آغوش پدر گرامیشان امام محمد باقر (علیه السلام) پرورش یافتند و از ایشان علوم عقیدتی، شریعت اسلامی و معارف دین را آموختند.

امام (علیه السلام) با جد بزرگوارشان علی بن الحسین ۱۲ سال زندگی نمودند و با پدرشان امام باقر پس از جدشان نوزده سال و پس از پدرشان در ایام امامتشان سی و چهار سال را سپری نمودند.

شیخ طوسی و شیخ کلینی از سالمه نقل کرده اند که گفت: امام (علیه السلام) درحال احتضار بودند و من نزد ایشان بودم. ناگهان امام (علیه السلام) از حال رفتند و وقتی به هوش آمدند فرمودند: به حسن ‌بن ‌علیّ ‌بن ‌حسین که همان اَفطَس است، هفتاد دینار بدهید. من عرض کردم: به کسی می‌خواهید پول بدهید که با تیغ به شما حمله کرده است؟ فرمود: وای بر تو، آیا قرآن را نخوانده‌ای؟ عرض‎ کردم: چرا. فرمود: آیا این سخن خداوند را نشنیده‌ای که فرمود: الَّذِینَ یَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللهُ بِهِ أَن یُوصَلَ وَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَ یَخَافُونَ سُوءَ الحِسَابِ.: تو می‌خواهی من از کسانی نباشم که خداوند عزّوجلّ درباره‌ی آن‌ها فرموده: وَ الَّذِینَ یَصِلُونَ ما أَمَرَ اللهُ بِهِ أَنْ یُوصَلَ وَ یَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَ یَخافُونَ سُوءَ الْحِساب؟ آری ای سالمه! راستش خدا بهشت را آفریده و بویش را خوش نموده که از مسافت دو هزار سال به مشام رسد، و عاق [والدین] و قاطع رحم آن بو را نخواهد یافت.

شیخ کلینی از امام موسی کاظم (علیه السلام) روایت کرده است که ایشان فرمودند: من پدرم را در دو پارچه شطوى مصری كفن كردم كه در آنها محرم مى‌‌‌شد و در يكى از پيراهنهايش و در عمامه‌‌‌اى هم از على بن الحسين (ع) و در يك بُرد كه آن را به چهل دینار خريده بود.





شیخ صدوق از ابی بصیر نقل کرده است که گفت: وارد خانه ام حمیده برای عرض تسلیت به خاطر ابا عبدالله (علیه السلام) شدم او گريست و من نیز از گریه او گریستم. سپس گفت: يا ابا محمد اگر اباعبدالله (علیه السلام) را هنگام مرگ می دیدی متعجب می شدی. چشمانش را باز کرد و فرمود: همه نزدیکانمان را جمع كن. ما همه را گردهم آوردیم. ايشان نگاهی به آنها کرد و سپس فرمود: شفاعت ما شامل حال کسی که نماز را سبک بشمارد نمی شود.

از عيسى بن دأب نقل شده است که گفت، هنگامی که ابو عبدالله جعفر بن محمد (علیه السلام) به سمت بقیع برای خاکسپاری منتقل شد، ابوهریره العجلی از شعرای مهاجرین اهل بیت این ابیات را سرود:



أقول وقد راحوا به يحملونه‏ على كاهلٍ من حامليه وعاتِقِ‏

أتدرون ماذا تحملون إلى الثرى‏ ثبيراً ثوى من رأس علياء شاهِقِ‏

غداة حثا الحاثون فوق ضريحه‏ تراباً وأولى كان فوق المَفارِقِ‏

پیکر مطهر در میان تکبیر فراوان تشییع شد در حالیکه مردم گریان بودند و فضایل امام و عطایای ایشان بر امت از جمله ظرفیت های علمی شان که شامل همه انواع علوم می شد را یاداور می شدند.

پیکر مطهر به قبرستان بقیع آورده شد و در جایگاه ابدی در جوار جد گرامیشان امام زین العابدین و پدرشان امام محمد باقر (علیهما السلام) به خاک سپرده شد.

فسلام الله عليه يوم وُلد ويوم مات مسموماً شهيداً ويوم يُبعث حيّاً.
نظرات خوانندگان
هیچ نظری وجود ندارد
نظرات
نام:
کشور:
پست الکترونیک:
نظرات: