نهم ذی الحجه/ شهادت مسلم بن عقیل (ع) سفیر نهضت حسینی

نهم ذی الحجه سال 60 هجری سالروز شهادت سفیر امام حسین بن علی بن ابی طالب (علیهم السلام) است که حضرت سید الشهدا(ع) بعد از نامه ها و درخواستهای مکرر مردم کوفه برای نجات آنها از ظلم و ستم اموی ها ایشان را به سوی آنها فرستاد.

امام حسین (علیه السلام) پیش از هرچیزی بر آن شدند تا سفیری را برای خود برگزیند تا از دیدگاهها و صدق نیت اهالی کوفه باخبر گردند و اگر با نیت صادقانه و اراده ای مصمم مواجه شدند از آنها بیعت بگیرد و سپس به سویشان برود.

امام حسین(ع) مسلم بن عقیل، از افراد مورد اعتماد اهل بیت خود که دارای برتری در علم و اخلاق بود را برگزیدند. وی از افراد بی نظیر تاریخ و تواناترین آنها برای مقابله با شرایط و پایداری دربرابر رخدادها بود. امام(ع) پیشنهاد این ماموریت را به او عرضه کردند و مسلم با رضایت وعلاقه مندی آن را پذیرفت. امام (ع) رسالتی را به ایشان محول کردند که بیانگر جایگاه رفیع وی بود.

در روایت آمده است که امیر المومنین (ع) به پیامبر(ص) عرض کردند: یا رسول الله! آیا شما عقیل را دوست می‌دارید؟ پیامبر(ص) فرمودند: آری، به خدا سوگند من عقیل را به دو جهت دوست می‌دارم، علاقه‌ای به خاطر خودش، و علاقه‌ای به خاطر محبت ابو طالب علیه السلام نسبت به او. به راستی که فرزند او در راه محبت فرزند تو کشته خواهد شد، پس چشم‌های مومنین بر او می‌گریند و فرشتگان مقرب بر او درود می‌فرستند. پس پیامبر (ص) به حدی گریستند که اشک‌های ایشان بر روی سینه مبارکشان جاری شد، سپس فرمودند: از آن چه که پس از من بر خاندانم وارد می‌شود به خداوند شکایت می‌کنم. (أمالي الصدوق، ص111).

اگر تنها همین حدیث درباره مسلم وارده شده بود در رفعت و علو مقام و مرتبه ایشان کفایت می کرد. پیامبراکرم(ص) وقتی سالها قبل خبر شهادت مسلم را شنیدند گریستند و امیر المومنین(ع) نیز گریستند و این دلالت بر مقام و جایگاه والای وی دارد.

درباره جایگاه والای مسلم می توان به نامه حضرت سید الشهداء (علیه السلام) درباره مسلم در زمانی اشاره کرد که وی را به کوفه اعزام کردند؛ امام حسین (علیه السلام) فرمودند: من برادرم، پسر عمویم و مورد اعتماد اهل بیتم مسلم بن عقیل را به سوی شما فرستادم ". (بحار الأنوار ج44، ص334). پوشیده نیست که تعیین مسلم به عنوان سفیر نهضت حسینی و ستایش مقام وی از سوی امام حسین(ع) دلالت بر مقام مسلم دارد بطوریکه ایشان را مورد اعتماد اهل بیت توصیف کرده است.

هنگامی که مسلم وارد کوفه شد مردم به صورت گروهی برای استقبال از او به سویش شتافتند. مسلم نامه ابا عبدالله الحسین (ع) را برای آنها قرائت نمود و به آنها گفت که خواسته آنها را اجابت می کند اگر به عهد و پیمان پایبند باشند و در مبارزه با دشمنانشان صبر پیشه کنند. پس از معرفی امر بیعت که از آنها خواسته شده است، مردم به سمت وی آمدند و بر دستان مسلم بوسه زدند و فریاد رضایت و تسلیم سر دادند. مسلم نیز در این باره به امام نامه نوشت و از ایشان خواست که در آمدنشان شتاب نمایند. اما مردم به سرعت پشت کردند. مسلم در کوفه نیز با همان مکر و حیله و عهد و بیعت شکنی که بعدها برای امام حسین در کربلا رخ داد، روبه روشد.

ابن زیاد دستور داد کوفه را خانه به خانه در جستجوی مسلم بن عقيل (ع) که در خانه زنی مجاهد و دوستدار اهل بیت (ع) به نام (طوعه) پنهان شده بود، تفتیش کنند، پس وقتی بن زیاد از مکان وی باخبر گشت لشکری را به آن خانه گسیل کرد. مسلم با تمام توان با آنها مبارزه کرد و سرانجام با مکر و حیله آنها توسط سربازان بن زیاد دستگیر شد. بعد از دستگیری او را نزد عبیدالله در قصر بردند و بعد از گفتگوی تند میان آن دو، عبیدالله دستور داد که او را بالای بام دارالاماره کوفه بردند و با شمشیر مکر و حیله سر مبارکشان را از تنش جدا نمودند و بدین ترتیب مسلم (ع) به شهدا و صدیقین و نبیین وصالحین ملحق شد.

فالسلام على أوّل شهيدٍ يقدّمه الحسين(ع)، والسلام على المؤمن المواسي لإمامه بغربته وعطشه ورضّ صدره، يوم وُلد ويوم استُشهد ويوم يُبعث حيّاً.