بیست و هشتم صفر سالروز مصیبت بزرگ اسلام، رحلت هدايتگر بشریت و پیامبر مهربانی (صلی الله علیه و آله و سلم)

در روز ۲۸ صفر سال ۱۱ هجری با رحلت حضرت رسول اکرم، پیامبر مهربانی و شفیع امت حضرت محمد بن عبدالله (صلی الله علیه و آله) امت اسلام دچار مصیبتی عظیم گشت. پیامبری که خداوند سبحانه و تعالی ایشان را به عنوان منجی بشریت برانگیخته و از میان خلق برگزیده بود تا هدایتگر، مایه تذکر و نور و تبلیغ گر رسالت آسمانی باشد.

از امام باقر (علیه السلام) روایت شده است که فرمودند: هنگامی که مرگ به سراغ رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) آمده بود جبرئیل (علیه السلام) بر ایشان فرود آمد و گفت: یا رسول الله آیا خواهان بازگشت به دنیا هستید؟ پیامبر فرمودند: خیر. به ایشان گفت: یا رسول الله آیا خواهان بازگشت به دنیا هستید؟ پیامبر فرمودند: خیر ای بهترین همنشین.

پیامبر (صلی الله علیه السلام) پس لحظه احتضارشان رسید و به سوی پروردگارشان عروج کردند و امیر المومنین (علیه السلام) در حالی که غم و اندوه تمام وجودشان را فرا گرفته بود با چشمانی اشکبار عبايى بر روی پیکر مطهر حضرت رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم ) کشیدند و مشغول تجهیز ایشان برای کفن و دفن گردیدند.

سپس حضرت علی بن ابیطالب (علیه السلام) پیکر مطهر پیامبر را غسل دهی نمودند. زیرا پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرموده بودند: نزدیک ترین فرد به من مرا غسل دهد و آن کسی نبود جز علی بن ابیطالب (علیه السلام). آنگاه که حضرت علی (عليه السلام) از غسل دهی پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فارغ گشتند، ملافه از چهره حضرت کنار زده و در حالی که اشک از چشمان مبارکشان فرو می ریخت فرمودند: پدر و مادرم به فدایت پاک زیستی و پاک درگذشتى.

به راستی که با وفات تو بریده شد چیزی که با وفات دیگران (پیغمبران) نبوّت و احکام الهى و اخبار آسمانی بریده نشد. اگر امر به شکیبایی و نهی از ناله و فریاد و فغان نفرموده بودی هر آینه (در فراق تو) سرچشمه‏ های اشک چشم را (با گریه بسیار) خشک می‏ کردیم، و درد و اندوهمان غم پیوسته می شد. اینها در فراق تو اندک اند اما نمی توان جلو مرگ ایستاد و دفعش نمود.

حضرت امیرالمومنین علی‌بن‌ابیطالب (علیه السلام) نخستین شخصی بودند که بر پیکر رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) نمازگزاردند. سپس مسلمان گروه گروه بر ایشان نماز خواندند و دفن ایشان در حجره مبارکشان مقرر گردید.

در لحظات اخیر رحلت پیامبر، هیچکس مگر علی بن ابی طالب، بنی هاشم و زنانش پیرامون ايشان نبودند. مردم از آه و ناله و فریادی که از خانه رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) بلند شد از مرگ ایشان آگاه شدند و دل ها از ترس به علت رحلت اشرف مخلوقات خداوند به لرزه در آمد و خبر در همه شهر منتشر شد همچون انتشار آتش در گیاهان خشک. به رغم این که حضرت رسول (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) زمینه را برای این امر فراهم نموده و بارها خبر درگذشت خود را داده و امتشان را به اطاعت از جانشین پس از خود علی بن ابیطالب سفارش نموده بودند، مردم در اندوه و حیرت فرو رفتند. درگذشت ایشان شوک شدیدی بود که وجدان مسلمانان را به لرزه درآورد.