28 رجب سالروز خروج امام حسین (علیه السلام) از مدینه به مکه

روایات به این مساله اشاره دارد که در چنین روزی برابر با 28 رجب سال 60 هجری امام حسین (علیه السلام) پس از مخالفت قاطع با بیعت کردن با یزید بن معاویه به همراه گروهی از اهل بیت و اصحابشان از مدینه منوره به سمت مکه حرکت کرد.

امام حسین (علیه السلام) سوار بر اسب قلب صحراها را می شکافت و تپه های شنی را در می نوردید، در حالیکه یادآور هجرت پدر بزرگوارشان امام علی (علیه السلام) از مکه به مدینه بود. ایشان درحالیکه آیه (فَخَرَجَ مِنْها خائِفاً یَتَرَقَّبُ قالَ رَبِّ نَجِّنی‏ مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمینَ) را تلاوت می نمود رهسپار آن دیار شد.

ابو مخنف می گوید: امام حسین (علیه السلام) نزد قبرجد بزرگوارشان (صلی الله علیه واله وسلم) حاضر شد و گریست و فرمود: من با ناراحتى تمام از جوار شما مى روم زیرا دست بیعت به یزید بن معاویه، آن مرد شراب خوار و فاجر ندادم. سپس در حالی که گریان بودند به خوابی کوتاه فرو رفتند و در عالم رویا جد بزرگوارشان حضرت محمد (صلی الله علیه وآله) را دیدند که او را در برگرفتند و میان دو چشمشان را بوسید و فرمودند: فرزندم، حبیبم حسین گویا مى بینم به همین زودى درسرزمینی به نام کربلا در خونت غوطه ور مى شوى، و سرت از پشت از تن جدا می گردد در حالیكه لب تشنه هستی. با این حال دشمنانت امـید شفاعت مرا دارند بخدا ‏سوگند در روز قیامت آنها در پیشگاه خدا هیچ بهره اى ندارند. اى حبیب من حسین جان، پدر، مادر، جدت، برادرت، عمویت، عموی پدرت، دایی ها و خاله هایت و نیز عمه ات نزد منند و در اشتیاق دیدار تو و براى تو در بهشت درجه ای است ‏كه هرگز به آنها نمى رسى مگر با شهادت. پس تو با پدر، برادر، عمویت و عموى پدرت در روز قیامت یكجا و با هم محشور مى شوید ‏تا وارد بهشت شوید، حسین (علیه السلام) وحشت زده از خواب بیدار شدند و برایش یقین حاصل شد كه حتما كشته ‏خواهند شد، بستگان خود را جمع كردند و خوابشان را براى آنان بیان كردند. همگى محزون و مغموم شدند. سپس امام برای خروج و قیام مهیا شدند.

امام حسین (علیه السلام) در یکی از نامه های خود به هدف از قیام اشاره کرده است: خروج و قيـام من از روى سركشى، خوشگذرانى و فساد و ظلم نيست، تنها براى اصلاح امت جدم (صلی الله علیه وآله وسلم) قيام کردم و مي خواهم به معروف امر کنم و از منكر بازدارم و به سيره جدم (ص) و پدرم على بن ابي طالب عمـل کنم.