چرائی اختصاص روز و شب هفتم محرم به ذکر شهادت حضرت عباس علیه السلام

مومنان و دوستداران خاندان عصمت و طهارت از قدیم الایام در شب و روز هفتم محرم در مجالس روضه خوانی خود به شنیدن ذکر مصیبت حضرت عباس علیه السلام عادت نموده اند.

سوالی که اینجا مطرح می گردد چرائی اختصاص این شب و روز به ذکر مصیبت حضرت عباس علیه السلام است در حالیکه امام حسین علیه السلام بهمراه تمامی اصحاب و یاران خویش در ظهر عاشوراء به شهادت رسیده اند!

روزهای دهه اول محرم از ابتدا به برخی از شخصیتهای مهم از خاندان عصمت و طهارت که در واقعه کربلا به شهادت رسیدند اختصاص یافته تا رشادتهای ایشان به تنهائی در مجالس روضه خوانی برای مردم و شیفتگان این خاندان بزرگ تشریح و توضیح داده شود.

اما اختصاص روز هفتم به حضرت عباس علیه السلام بنا بر روایات به این دلیل است که غم و اندوه حضرت عباس علیه السلام در این روز از مشاهده شدت تشنگی اطفال امام حسین علیه السلام و خاندان پاک و مطهرش به حد اعلای خود رسید و بر آن شد تا به نحوی برای زنان و کودکان حرم آب فراهم نماید.

حضرت عباس علیه السلام به همراه سی مرد جنگی به سوی نهر ففرات هجوم بردند. در مقدمه این مردان نافع بن هلال مرادی از اصحاب خاص امام حسین علیه السلام به پیش رفت. در این هنگام عمرو بن الحجاج الزبیدی از جنایتکاران کربلا که مراقبت از فرات بر عهده او نهاده شده بود با وی روبرو گردیده و علت حضورش را جویا شد.


نافع در پاسخ گفت: برای نوشیدن آبی که ما را از آن منع نموده اید آمده ایم.

عمرو بن االحجاج در پاسخ گفت: بنوش، گوارای وجودت باد.

نافع پاسخ داد: چگونه آب بنوشم و مولایم حسین و اصحابش تشنه لبند؟!
عمرو در پاسخ گفت: ما اینجا مستقر شده ایم تا آب به حسین و یارانش نرسد.
در این هنگام یاران امام حسین علیه السلام بهمراه حضرت عباس علیه السلام به سمت نهر فرات یورش برده و پس از نبردی تن به تن که بدون تلفات به پایان رسید، مشک های خود را از آب پر نموده و به خیام حرم بازگشتند.

بدین ترتیب حضرت عباس علیه السلام لب تشنگان کربلا را در روز هفتم محرم سیراب نمود تا در طول تاریخ عنوان "سقای لب تشنگان کربلا "قبل از نام شریفش خود نمائی کند.