پنجم جمادی الاول، سالروز ولادت حضرت زینب کبری سلام الله علیها مبارکباد.

در آغازین ماه های سال ششم هجری، چشم خاندان علوی به سومین فرزند و نور دیده خود نورانی گردید. در این روز اولین دختر امام علی و حضرت زهراء سلام الله علیهما پا به عرصه گیتی نهاد.

در روز پنجم جمادی الاول حضرت زینب سلام الله علیها از مادری معصوم که مخزن اسرار الهی بود و امام علی علیه السلام به دنیا آمد. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم جد بزرگوارش او، و امام حسن و امام حسین علیهما السلام برادران ایشان بودند. وی چشمان خود را در خانه ای گشود که کمترین چیزی که در شان آن خانه گفته شده آنست که جبرئیل امین به فرمان خدا خدمتگذار آن بوده است.

زمانی که حضرت زهراء سلام الله علیها باردار بودند، از امام علی علیه السلام خواستند تا نامی برای فرزند خود اختیار کنند. امام علی علیه السلام با ادب و تواضع همیشگی خود فرمودند: هیچگاه بر پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم پیشی نخواهم گرفت. زمانی که پیامبر اکرم صلوات الله علیه از موضوع خبر دار شدند به خانه دختر عزیز خویش رفته و امام علی علیه السلام از پیامبر تقاضا نمودند تا برای فرزند خویش نامی انتخاب نمایند. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: نمی توانم بر خدای خویش پیشی بگیرم. در این هنگام جبرئیل امین نازل شد و عرضه داشت: برای این دختر خداوند نام " زینب" را بر گزیده است پس او را زینب بنامید. در اینجا جبرئیل مصائبی را که این دختر با آن در آینده مواجه خواهد شد به پیامبر اکرم خبر داد. در این هنگام پیامبر با چشمانی پر از اشک نواده خویش را در آغوش کشیده و بسیار بوسیدند. در این هنگام حضرت زهراء سلام الله علیها از گریه های پدر متعجب گردیده و پرسیدند: پدر جان چه چیزی شما را گریان ساخته است. پیامبر اکرم با صدائی آرام فرمودند : این دختر پس از من و تو با مصائب زیادی مواجه خواهد شد. پس همه خاندان پیامبر گریان شدند.

سلمان فارسی (رضی الله عنه) برای عرض شادباش ولادت این فرزند مبارک به منزل امام علی علیه السلام رفت و امام علی علیه السلام را ناراحت و غمگین یافت. امام علی علیه السلام علت ناراحتی خود را بیان فرمومدند و سلمان با ایشان همدردی نمود.
نام آن بزرگوار زینب، و كنیه ایشان ام الحسن و ام كلثوم و القاب آن حضرت: ام المصائب ، صدّیقة الصغرى، عصمة الصغرى، ولیة اللّه العظمى، ناموس الكبرى، شریكة الحسین علیه السّلام و عالمه غیر معلّمه، فاضله، كامله و ... می باشند.

كلمات دربار و فرمایشات گهربار آن حضرت در خطبه هایى كه از آن حضرت روایت شده خود قویترین دلیل بر كمال فصاحت و بلاغت آن بانوى بزرگوار مى باشد. همان بانویى كه امام سجاد علیه السّلام در حق ایشان فرمودند: «اَنْتِ بِحَمدِ اللّهِ عالِمَةٌ غَیرَ مُعَلَّمَة وَ فَهِمَةٌ غَیرَ مُفَهَّمَة» یعنى:

اى عمّه! شما الحمد للّه بانوى دانشمندى هستید كه تعلیم ندیده، و بانوى فهمیده اى هستى كه بشرى تو را تفهیم ننموده است.

در اینجا به طور اختصار به قسمتى از خطبه آن حضرت در مجلس یزید كه یكى از بزرگترین حركتهاى آن حضرت، در واقعه كربلا بود كه دستگاه حكومت بنى امیه را به شدّت لرزاند مى پردازیم:

به خدا قسم اى یزید، هر چه كردى بازگشت آن به سوى خودت خواهد بود، چرا كه تو جز پوست خود نشكافتى و جز گوشت خود ندریدى.

اى یزید! در آن روزى كه خداوند بدن هاى پاك شهیدانمان را حاضر مى كند تا حقوق خود را از ستمگر بستاند، تو بر رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله و سلّم وارد خواهى شد، امّا مى دانى در چه حالى؟ در حالیكه خون عزیزان او را ریخته و حرمت ذرّیه او را از بین برده اى. آرى اى یزید! از این پیروزى ظاهرى كه به دست آورده اى، غرق شادى مشو، و آن عزیزان را كه در كربلا به خاك و خون كشیده اى، مغلوب و مرده مپندار كه خداوند مى فرماید: (كسانى را كه در راه خدا شهید شده اند مرده مپندارید. بلكه آنان زنده اند و در نزد خداى خود روزى مىخورند).آل عمران: 169

و اى یزید! براى تو همین بس كه حاكم در آن روز خداوند، و دشمن تو پیامبر خدا، و یاور و پشتیبان اهل بیت جبرئیل باشد. و به زودى كسى كه این مقام را براى تو زینت داده و تو را بر گردن مسلمین سوار كرده است (یعنى معاویه)، خواهد دانست كه چه جانشین بدى براى خود تعیین كرده و در روز جزا درخواهید یافت كه بدترین مكان از آنِ كیست؟ و بدبختى و ضعف و زبونى شامل چه افرادى خواهد شد.