نیم نگاهی به شعائر حسینی در کربلای معلی و موانع ایجاده شده در طول تاریخ

کربلای معلی به عنوان پایتخت شعائر حسینی، سرزمینی است که واقعه کربلا در آن روی داده و پیکر شهدای کربلا در آن خاک آن آرمیده انند. این شهر با فرهنگ عاشورائی دیرینه خود، بیش از 1000 سال است که فرزندانش را بر اساس فرهنگ عاشورائی تربیت نموده و از نسلی به نسل دیگر این میراث گرانبها را منتقل نموده و به نسل کنونی رسانده است تا بدانجا که این فرهنگ جزء مهمی از هویت این شهر مقدس گردیده است.

هیات ها و موکبهای حسینی از قدیم الایام در این شهر برپا بوده و با روی کار آمدن حکومت های مختلف در عراق شاهد رونق و بعضا افول مقطعی بوده اند.

سید عقیل الیاسری نایب رئیس قسمت امور فکری و فرهنگی حرم مطهر در خصوص آنچه از موکبها و هیاتهای حسینی در کربلا به یاد دارد و یا از بزرگان خود شنیده می گوید: تعداد موکبهای عزاداری در گذشته به اندازه امروز نبود چرا که اساسا امکانات لازم برای برپائی این تعداد موکب وجود نداشت و عزاداری به صحنین مطهر حسینی و عباسی، حسینیه ها و خانه ها محدود می شد و بعد از آن آهسته آهسته هیاتهای زنجیر زن و سینه زن حرکت به سمت حرمین مطهر حسینی و عباسی را آغاز نمودند.

عزاداری در کربلا از روز اول محرم آغاز و تا روز دهم ادامه می باید. در این عزاداری اهالی کربلا از 7 بخش مختلف این شهر موسوم به "طرف" در کنار هیاتهای اصناف و برخی هیاتهای حسینی خارجی به عزاداری می پردازند.
این مراسم شالوده عزاداری حسینی را تا دهه 70 میلادی شکل داد.

الیاسری در ادامه افزود: از سال 1357 هجری شمسی مطابق با 1978 میلادی عزاداری ها باستثاء عزای موسوم به عزای طویریج از سوی دولت ممنوع اعلام شد. پیش از این نیز بارها شعائر حسینی با ممانعت حکومت مواجه شده بود اما شدت آن کمتر بود اما بعد از این سال عزاداری ها در منازل شخصی و بطور کاملا مخفیانه برگزار می شدند و بسیاری از عاشقان امام حسین علیه السلام به جرم برپائی مراسم عزای اباعبدالله الحسین علیه السلام بازداشت و تحت شکنجه قرار می گرفتند. این موضوع ادامه داشت تا آنکه درسال 1980 میلادی مطابق با 1359 هجری شمسی حکومت بعث صدامی زمام امور کشور را بدست گرفت. رزیم بعثی تمامی راه های مختلف برای ممانعت از برگزاری مراسم عزای حسینی از جمله شکنجه، اعدام، تبعید و ... را بکار بست اما دوستدار و عاشقان مولا اباعبدالله الحسین علیه السلام بر سر عهد و پیمان خویش با مولای بی سر و کفن خود ماندند و مراسم عزاداری امام حسین علیه السلام را به مخفیانه ترین شکل برگزار نموده و شهدای بسیاری را نیز تقدیم احیای شعائر حسینی نمودند. اوضاع تا سال 1990 یعنی 1369 ادامه یافت تا آنکه انتفاضه شعبانیه از سوی مردان شعائر حسینی بپا شد!
اما باز عاشقان حسین علیه السلام از مسیر سرخ حسینی بازنگشتند و این راه را با تمام قدرت ادامه دادند.از سال 1990 تا سال 2003 سال سرنگونی رژیم بعث، هیاتهای مذهبی فشارهای بیشتری را متحمل گردیدند و اعدام ها و شکنجه ها شاهد رشد بی شائبه ای بود تا اینکه با سرنگونی رژیم بعثی شعائر حسینی هر روز تا به امروز با شور و رونق بیشتری برگزار می گردد.