لقب بنا به آنچه علمای ادب عرب گفته اند آن چیزی است که انسان بدان پس از اسم عَلَم شناخته شده و او را به خوبی و یا بدی توصیف می نماید. از آنجائیکه حضرت عباس علیه السلام از همه صفات پسندیده برخوردار بوده اند، تمامی القابی که برای ایشان ذکر شده حاوی معانی بلند مدح، ستایش و تجلیل بوده اند.
از آنجا که آن حضرت فرزند امیر مومنان حضرت علی علیه السلام بوده و در دامان آن حضرت رشد و پرورش یافته اند، هیج یک از صفات ناپسند در شخصیت ایشان وجود نداشته و هیچ یک از دشمنان ایشان نیز نتوانسته خدشه ای ولو کوچک به شخصیت بلند و روحانی آن حضرت وارد نموده و لقبی ناشایست به ایشان منسوب کند!
حضرت عباس علیه السلام علاوه بر آنکه نسبی بس شریف و مطهر دارند، پرورش یافته اهل بیت نبوت و رسالت و تربیت یافته کسانی است که خود تحت تربیت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم بوده اند.
آری حضرت عباس علیه السلام گنجینه ای از مکارم اخلاق و محاسن بوده اند و هیچ گونه کم و کاستی از لحاظ ادب و اخلاق نداشته اند به همین دلیل القاب متعددی در اخلاق و صفات پسندیده ایشان به آن حضرت نسبت داده شده است. در زیر برخی از القاب آن حضرت می آیند:
باب الحسين(عليه السلام).
باب الحوائج.
السقّاء.
ساقي عطاشى كربلاء.
قمر بني هاشم.
قمر العشيرة.
حامل اللواء.
بطل العلقمي.
كبش الكتيبة. ( یل لشکر)
حامي الظعينة. ( حامی کاروان)
سبع القنطرة.
الضيغم.
العبد الصالح.
العابد.
الطيّار.
الشهيد.
الصدّيق.
الفادي.
المؤثر.
المواسي.
الحامي والمحامي.
ظهر الولاية.
قائدُ الجيش.
المستجار.
الوافي.
الساعي.
المستعجل.
المصفّي، وغيرها الكثير.