تشنه لب به شهادت رسیدن حضرت امام جواد (ع) همچون جد بزرگوارشان حضرت سید الشهدا(ع)

حضرت امام جواد (علیه السلام) نیز همچون حضرت سید الشهداء (علیه السلام) با لبانی تشنه شهید شدند.

در اواخر ماه ذیقعده سال 220 هجری معتصم بن هارون عباسی دست به جنایتی زد که زبان از بیان آن عاجز است و عقل نمی تواند هولناکی آن را درک کند. جنایتی که در آن معتصم (لعنه الله) اسباب شهادت حجت خدا حضرت امام محمد بن علی الجواد (علیه السلام) را فراهم نمود.

بعد از آزارهای بسیاری که حضرت جواد (علیه السلام) در زندگی خود دیدند، آن حضرت شهادت خود را به منزله فرج می پنداشتند و پیش بینی کرده بودند که دو سال و نیم بعد از هلاکت مأمون، به شهادت برسند. ایشان فرموده بودند: «با گذشت سی ماه بعد از مأمون فرج حاصل می شود.» که این امر حکایت از شدت رنجها و مصیبتهایی دارد که ایشان در دوره امامتشان از سوی آن ظالمان متحمل شدند و مرگ را به منزله فرجی برای خود به حساب می آوردند.

ایشان دست خود را به سوی آسمان بلند می کردند و می فرمودند: «پروردگارا، اگر فرج و گشایش کار من در مرگم است، در مرگم تعجیل نما.» به همین دلیل ایشان همواره در حزن و اندوه به سر می بردند تا آنکه در پی توطئه سه جانبه میان معتصم و پسر برادرش جعفر بن مأمون و أم الفضل دختر مامون (لعنه الله علیهم) که یکی از همسران حضرت امام جواد (علیه السلام) بود، به شهادت رسیدند. ام الفضل (لعنه الله علیها) انگور امام را به سم آلوده کرد و آن حضرت در پی تاثیر سم، احساس عطش شدید کردند، اما ام الفضل(لعنت الله علیها) حتی به ایشان اجازه نوشیدن آب را نداد و بدین ترتیب، حضرت امام جواد (علیه السلام) که تنها بیست و پنج سال سن داشتند، همچون جدّ بزرگوار خود سید الشهداء (علیه السلام) با لبانی تشنه به شهادت رسیدند.