جمع میلیونی عزاداران مراسم تاسوعای حسینی و آمادگی جهت برگزاری مراسم روز عاشورای حسینی

دهه اول محرم تاثیر خاص خود را در برانگیختن احساسات حزن و اندوه دارد تا اینکه این اندوه و حزن در تاسوعا و سپس در عاشورا به اوج خود میرسد.
تاسوعای حسینی همان روزی است که بهترین آفریدگان خداوند، خود را برای دادن جانشان در راه آزادی و جهت فدا کردن خود برای دین اسلام آماده کردند. اگر روز عاشورا روز فاجعه بزرگ است، پس تاسوعا مقدمه این روز می باشد.
در این روز دوست‌داران امام حسین علیه السلام شب وداع میان یاران را به یاد می آوردند و اینکه چگونه سیدالشهدا علیه السلام این شب را سپری کردند، در حالیکه نگاه شریفشان را به خیمه ها می گرداندند و کاملاً آگاه بودند که فردا برای خودشان و اهل بیت ایشان و دوستدارانش چه رخ خواهد داد. به همین دلیل، درد عزاداران و اندوه شان بیشتر می شود و طبق عادت هر ساله شان در شب عاشورا، این شب سخت را در سرزمین کربلا در کنار بارگاه مطهر امام حسین و برادرش حضرت ابوالفضل عباس علیهما السلام و منطقه بین الحرمین عزاداری می کنند و در اینجا کلام امام صادق علیه السلام را به یاد می‌آورند: تاسوعا روزی است که در آن حسین و یارانش در کربلا محاصره شدند و خیل اهل شام بر اطراف آنها جمع شده و محاصره شان کردند. ابن مرجانه و عمر بن سعد از آمدن اسبان و سواران و تعداد بالای آنها خوشحال شدند و حسین و یارانش را ضعیف پنداشتند و یقین پیدا کردند که یاوری برای حسین نمی آید و مردم عراق او را کمک نمی کنند.
تاسوعا نهمین روز ماه محرم سال ۶۱ هجری است که در آن ارتش کوفه امام حسین علیه السلام و یارانش را محاصره کرده و آب را از آنها منع کردند و تمامی مسیر ها را تحت کنترل خود درآورده تا هیچ کس به امام حسین علیه السلام ملحق نشود. تهدیدات ارتش عمر بن سعد نیز صبغه جدی تری گرفت و برای حمله به چادرها آماده تر شدند. در عصر روز پنجشنبه نهم محرم ابن سعد دستور را از سوی ابن زیاد دریافت کرد که او را برای نبرد با امام حسین علیه السلام آماده میساخت. دسته ای از ارتش کوفه به چادرها در هنگامی که امام حسین علیه السلام در کنار خیمه خود نشسته بودند، هجمه آوردند. به محض اینکه حضرت زینب علیها السلام از خبر آمدن مهاجمان مطلع شدند، به سرعت برای بیدار کردن امام که چشمانش دیگر سویی نداشت، شتافتند. زمانی که امام بیدار شد خوابی را که در آن لحظه دیده بود تعریف کرد؛ این خواب این بود که پیامبر صل الله علیه و آله را دیده بود که به او می فرمود: تو به نزد ما می آیی. پس امام حسین علیه السلام برادرش عباس را به همراه جمعی از یاران فرستادند تا از هدف مهاجمان آگاه شود و زمانی که دانستند که آنها برای مبارزه با او یا گرفتن بیعت می آیند از آن ها آن شب را برای انجام عبادت و نماز مهلت گرفته و کار نبرد را به روز بعد موکول کردند.