از کسانی که به باب الحوائج معروف شده اند حضرت ام البنین (سلام الله علیها) می باشند، ایشان فاطمه بنت حزام الوحیدیه، مادر حضرت ابوالفضل عباس (علیه السّلام) هستند. ایشان با عقیده و ایمان پایدار به خدا و رسولش و شدت اخلاص و ولای خود به اهل بیت رسول الله (صلی الله علیه و آله) به این مقام نائل آمدند. پس از آنکه همسر ولی خدا حضرت امیرالمومنین (علیه السّلام) شدند، خود را نذر خدمت به حضرت امام حسن و حضرت امام حسین (علیهما السّلام) نمودند و آنها را بر فرزندان خود مقدم می داشتند و فرزندان خود را با محبت و اخلاص و اطاعت از آنان و همچنین ایثار، گذشت و فداکاری در راه آنان تربیت کردند. سپس آنان را به همراه حضرت امام حسین (علیه السلام) از مدینه به مکه و سپس به سمت عراق فرستادند و آنان را به نصرت فرزند رسول الله (صلی الله علیه و آله) و گذشتن از جان خویش در حفظ و دفاع از امام خود امر نمودند.
همچنین آنان نیز هیچ کوتاهی در نصرت امام خود ننموند و هستی خود را در راه نصرت امام خود فدا نمودند و این چنین افتخار دنیوی و اخروی را کسب کردند.
هنگامی که بشر بن حذلم به مدینه آمد، حضرت ام البنین (سلام الله علیها) همچون دیگر مردم به نزد او رفتند ولیکن از فرزندان خود نپرسیدند و فقط از سرور خود حضرت امام حسین (علیه السلام) سوال کردند، ولیکن بشر بن حذلم از شهادت یکی از فرزندانش گفتند و ایشان با آرامش خاصی به او پاسخ دادند: فدای حضرت امام حسین (علیه السلام) سپس به او فرمودند: از تو از امام حسین (علیه السّلام) می پرسم و تو از فرزندانم می گویی؟ تا اینکه از شهادت امام حسین (علیه السّلام) با خبر شدند، آنگاه گریستند و از هوش رفتند و به زمین افتادند.
خداوند متعال این بانو را به خاطر اخلاص، محبت و ولای خود در دنیا عزّت و در آخرت علو مقام بخشید و ایشان را باب الحوائج و وسیله ای برای رضوان و غفران قرار داد و هیچ نیازمندی ایشان را نزد خدا واسطه قرار نداده مگر اینکه به حوائج خود رسیده است.