در چنین روزی، دوم ماه محرم الحرام 61 هجری؛ ورود حضرت امام حسین(علیه السّلام) به کربلای معلی

حضرت امام حسین (علیه السّلام) از مکه به سوی کربلا به راه افتادند، ایشان در طول مسیر داستان حضرت یحیی (علیه السّلام) را یادآوری می کردند و می فرمودند: «در بى ارزشى دنیا همین بس كه سر یحیى بن زكریا را به عنوان هدیه به سوى فرد بى عفتى از بنى اسرائیل بردند.» ایشان با این سخنان به همراهان خود تأکید می کردند که به پا خواستن ایشان برای امور دنیوی و حکومت یا کسب شهرت نیست بلکه برای کسب آخرت است.

حضرت امام حسین (علیه السّلام) با اصحاب و یاوران خود به سمت عراق عزیمت نمودند و می دانستند که شهید خواهند شد، هدف ایشان کسب آخرت و تحکیم آرمانهای آسمانی بود.

در طول مسیر حضرت امام حسین (علیه السّلام) آیه «تِلْكَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِینَ لَا یرِیدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ وَلَا فَسَادًا وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِینَ» را بر زبان می آوردند تا همراهانشان را به اهداف این نهضت یادآوری نمایند، نهضتی که در دنیا صورت می گیرد و هدفش آخرت است.

حضرت امام حسین (علیه السّلام) در طول مسیر در ایستگاههایی متوقف شدند تا اینکه مثل چنین روزی در دوم محرم الحرام سال 61 به کربلا رسیدند. ایشان از اسم منطقه ای که اکنون وارد شده بود پرسیدند، گفتند سرزمین طف. امام پرسیدند: آیا اسم دیگری دارد؟ گفتند کربلا. سپس امام فرمود: خدایا از کرب و بلا به تو پناه می برم.

سپس حضرت امام حسین (علیه السّلام) فرمودند: پیاده شوید كه اینجاست محل افتادن بارهاى ما و مكان ریخته شدن خونهاى ماست؛ آرامگاه ما اینجاست. جدّم رسول خدا (صلّى اللّه علیه و آله) مرا از این واقعه آگاه نمودند. یاران حضرت امام حسین (علیه السّلام) پس از شنیدن این سخنان همگى از مَرْكَبهاى خود فرود آمدند.

ورود حضرت امام حسین (علیه السّلام) به کربلا دوم محرم الحرام 61 قمری بود و با استناد به بسیاری از روایات این روز، روز پنجشنبه بود. حضرت امام حسین (علیه السّلام) خود را آماده نبرد نمود و ابیات ذیل را زمزمه می نمودند:

یـــا دهــرُ أفٍّ لــك مـــن خلیـلِ *** كم لــــك بالإشــــراقِ والأصیلِ

مــــن صــــاحبٍ أو طالبٍ قتیلِ*** والـــدهر لا یــــقنع بالبدیــــــلِ

وإنّــمــا الأمــرُ إلى الــجــلـیــلِ *** وكــــــلُّ حــــی ســالكُ السبیـــلِ

ترجمه ابیات: ای روزگار،اف بر تو باد چه بد دوستی هستی. چه بسیار كه تو در صبحگاهان و شامگاهان كه طالبان و مصاحبان خویش را به قتل رسانیدی و روزگار در بلاهایی كه بر شخص نازل می شود به بدیل دیگری قانع و راضی نیست و هر زنده سبیل مرگ را رهسپار است چه بسیار وعده كوچ نمودن از این دار فنا نزدیک شده است و به جز این نیست كه نهایت امر هر كسی به سوی خداوند جلیل است.

هنگامی که حضرت زینب (سلام الله علیها) این ابیات را شنیدند، فرمودند: این سخنان از آن كسی است كه یقین به كشته شدن خویش دارد.

حضرت امام حسین (علیه السّلام) فرمودند: بلی چنین است. ای خواهر، من هم در قتل خود بریقینم.

ایشان فریاد واثكلاه برآورد كه حضرت امام حسین (علیه السّلام) دل از زندگانی برگرفته و خبر مرگ خویشتن را به من می دهد.

خیمه های حسینی در مکانی پاک و دور از آب که تاکنون اثر آن پا بر جاست؛ نصب شدند.