در چنین روزی، نهم ماه محرم الحرام سال 61 هجری قمری؛ نامه ای از ابن زیاد به عمر بن سعد رسید، نامه صدور دستور به شهادت رساندن امام حسین (علیه السلام) و محاصره کردن خیمه ها

در چنین روزی، نهم ماه محرم الحرام سال 61 قمری، شمر با به دست داشتن نامه ای از عبید الله بن زیاد نزد عمر بن سعد رفت. متن نامه به شرح ذیل بود:

نفرستادمت كه با حسين مدارا كنى و كار را به درازا كشى و نويد سلامت و بقايش داده عذر او بجوئى و شفاعت كنى، اگر آن جناب با اصحاب حكم مرا گردن نهند آن جمله را نزد من فرست و اگر امتناع كنند مقاتلت و محاربت او را مهيا باش و چون او را كشتى البته بر پيكرش اسب بتاز بطورى كه سينه و پشتش خورده شود.

هنگامیکه عمر بن سعد نامه را خواند، گفت: ننگ بر آنچه كه براى من آوردى (نامه ابن زياد و فرمان تسليم يا جنگ)، والله حسين تسليم نخواهد شد، به درستى كه حسين (عليه السلام) روح پدرش را در ميان دو پهلو دارد. شمر گفت: مرا خبر کن که چه کاری می خواهی انجام دهی، دستور امیر را اجرا کن وگرنه کنار برو و این امر را به من بسپار. سپس عمر بن سعد گفت: نه، من این کار را بعهده خواهم گرفت.

در همان روز خیمه های ابی عبدالله الحسین (علیه السلام) محاصره شدند و از حضرت امام صادق (علیه السلام) روایت است که فرمودند: تاسوعا روزی است که امام حسین و اصحاب ایشان (علیهم السّلام) در کربلا محاصره شدند و سپاه شامیان بر ضد آنان گرد آمد و ابن زیاد (لعنه الله) و عمر سعد (لعنه الله) نیز از فراهم آمدن آن همه سواران خوشحال شدند و آن روز حسین (علیه السّلام) و یارانش را ناتوان شمردند و یقین کردند که دیگر برای او یاوری نخواهد آمد و عراقیان نیز از ایشان پشتیبانی نخواهند کرد.

سپس فرمودند : «امّا روز عاشورا، روزى است كه مصيبت حسين عليه السلام و بر خاك افتادن او ميان يارانش، پيش آمد و يارانش نيز برهنه، بر گِرد او بر زمين افتاده بودند. آيا در چنين روزى، روزه مى گيرند؟ به پروردگار خانه حرام سوگند كه هرگز، روا نيست و این روزی نیست مگر روز حزن و اندوه که بر اهل آسمان و زمین و جمیع مومنین نازل گشته است. در این روز ابن مرجانه و آل زیاد و اهل شام به خوشحالی گذراندند (خداوند بر آنها و بر فرزندانشان غضب کند) و در آن روز تمامی بقعه های زمین جز شام برای مصیبت او گریستند، در این روز کسی که روزه بگیرد یا تبرک بجوید خداوند او را با آل زیاد محشور گرداند».