پنجم جمادی الاول سالروز ولادت حضرت زینب (عليها السلام)

در آغازین ماههای سال ششم هجری، چشم خاندان علوی به سومین فرزند و نور دیده خود نورانی گردید. در این روز اولین دختر حضرت امیرالمومنین و حضرت زهراء (عليهما السلام) پا به عرصه گیتی نهاد.

در روز پنجم جمادی الاول حضرت زینب (سلام الله علیها) از مادری معصوم که مخزن اسرار الهی بود و حضرت امیرالمومنین (علیه السّلام) به دنیا آمد. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) جد بزرگوار ایشان و حضرت امام حسن و حضرت امام حسین (علیهما السلام) برادران ایشان بودند. وی چشمان خود را در خانه ای گشود که کمترین چیزی که در شأن آن خانه گفته شده آنست که جبرئیل امین به فرمان خدا خدمتگذار آن بوده است.

زمانی که حضرت زهراء (سلام الله علیها) باردار بودند، از حضرت امیرالمومنین (علیه السّلام) خواستند تا نامی برای فرزند خود اختیار کنند. حضرت امیرالمومنین (علیه السّلام) با ادب و تواضع همیشگی خود فرمودند: هیچگاه بر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) پیشی نخواهم گرفت. زمانی که پیامبر اکرم (صلوات الله علیه) از موضوع باخبر شدند به خانه دختر عزیز خویش رفتند. حضرت امیرالمومنین (علیه السّلام) از پیامبر تقاضا نمودند تا برای فرزند خویش نامی انتخاب نمایند. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: نمی توانم بر خدای خویش پیشی بگیرم. در این هنگام جبرئیل امین نازل شد و عرضه داشت: برای این دختر خداوند نام « زینب» را بر گزیده است پس او را زینب بنامید. در اینجا جبرئیل مصائبی را که این دختر با آن در آینده مواجه خواهد شد به پیامبر اکرم خبر داد. در این هنگام پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) با چشمانی پر از اشک نوه خویش را در آغوش کشیدند و بسیار بوسیدند.

در این هنگام حضرت زهراء (سلام الله علیها) از گریه های پدر متعجب شدند و پرسیدند: پدر جان چه چیزی شما را گریان ساخته است. پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) با صدائی آرام فرمودند: این دختر پس از من و تو با مصائب زیادی مواجه خواهد شد. پس همه خاندان پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) گریان شدند.

سلمان فارسی (رضوان الله علیه) برای عرض شادباش ولادت این فرزند مبارک به منزل حضرت امیرالمومنین (علیه السّلام) رفت و حضرت امیرالمومنین (علیه السّلام) را ناراحت و غمگین یافت. حضرت امیرالمومنین (علیه السّلام) علت ناراحتی خود را بیان فرمودند و سلمان با ایشان همدردی نمود.

نام آن بزرگوار زینب، و كنیه ایشان ام الحسن و القاب آن حضرت: ام المصائب، صدّیقة الصغرى، عصمة الصغرى، ولیة الله العظمى، ناموس الكبرى، شریكة الحسین (علیه السّلام) و عالمه غیر معلّمه، فاضله، كامله و غیره می باشند.

از جمله صفات و کمالات اخلاقی ایشان زهد نسبت به دنیا بود، ایشان تمامی دارایی خود را به مانند پدر گرامی خود حضرت امیر المومنین (علیه السلام) و مادر گرامی خود حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) بخشیدند.

حضرت زینب (سلام الله علیها) در واقعه عاشورا نقش مهمی و مسئولیت بزرگی را ایفا نمودند، ایشان احوال برادر خود را پیگیری می نمودند و ساعت به ساعت از تمامی حوادث را از ایشان سئوال می کردند و ایشان بودند که بانوان و کودکان را مراقبت نمودند و از حضرت زین العابدین (علیه السّلام) که بیمار و بستری بودند؛ مراقبت کردند و از ایشان دفاع کردند و پشتیبان فاطمه صغری بودند هنگامی که به کنار عمه خود آمدند و چادر ایشان را گرفتند در هنگامی که مرد شامی با اشاره به حضرت فاطمه صغری (سلام الله علیها) ایشان را از ابن زیاد (لعنه الله) به عنوان کنیزی مطالبه نمود حضرت زینب (سلام الله علیها) ابن زیاد را مورد مواخذه قرار دادند.