العربية
English
Türkçe
اُردُو
Français
Deutsch
Kiswahili
Español
امام حسین (علیه السلام) مورد توجه خاص پیامبر مصطفی حضرت محمد (صلّی الله علیه و آله) بودند و این توجه به عظمت شخصیت ایشان از زمان کودکی اشاره دارد. ایشان بسیار به محبت نسبت به امام حسن و حسین (علیهما السلام) سفارش می‌کردند تا جایی که می‌فرمودند: «من دوستدار کسی هستم که حسن و حسین را دوست بدارد، و کسی که من او را دوست بدارم، خداوند او را دوست دارد و کسی که خداوند عزّ وجلّ او را دوست بدارد، وارد بهشت می شود. کسی که آن دو را دشمن بدارد من او را دشمن می دارم و کسی که من او را دشمن بدارم، خداوند او را دشمن می دارد و کسی که خداوند او را دشمن بدارد، در آتش جهنم ابدی خواهد بود.» و هم چنین فرمودند: حسین از من است و من از حسینم، خداوند دوست می‌دارد هر کس که او را دوست بدارد و او نوه‌ای از نوادگان انبیاست»
و در ولادت امام حسین علیه السلام کراماتی ذکر شده است که از آن جمله:
پیامبر (صلّی الله علیه و آله) از امام علی (علیه السلام) درباره نام گذاری امام حسین (علیه السلام) پرسیدند: «چه نامی بر فرزندم گذاشتی؟» پاسخ دادند: «من در نام گذاری او از شما سبقت نمی‌گیرم» و در این لحظه به امر خداوند عزّ و جلّ وحی بر رسول الله (صلّی الله علیه و آله) نازل شد و حامل نام این مولود مبارک بود. پس ایشان (صلوات الله علیه) بر امام علی (علیه السلام) نظر انداختند و فرمودند: «نام او را حسین بگذار»
رسول الله (صلی الله علیه و آله) برای مراقبت از دو نوه خود تلاش بسیار نمودند و بر محافظت آن دو از هر بدی و شرّی بسیار حساس بودند و پناهگاه آن دو نفر به شمار می‌آمدند. از ابن عباس روایت شده است که پیامبر صلی الله علیه و آله با عبارت (أعوذ بكلمات الله التامّة، من كلّ شيطانٍ وهامّة، ومن كلّ عينٍ لامّة) امام حسن و حسین را در پناه الهی قرار می‌دادند و می فرمودند: «ابراهیم فرزندانش اسماعیل و اسحاق را اینگونه در پناه الهی قرار می‌داد.»
و عبد الرحمن بن عوف می‌گوید: رسول الله (صلّى الله عليه وآله) به من می فرمودند: «ای عبدالرحمن می‌خواهی به تو تعویذی بیاموزم؟ تعویذی که ابراهیم فرزندانش اسماعیل و اسحاق را با آن در پناه خدا قرار می‌داد و من دو فرزندم حسن و حسین را با آن در پناه الهی می‌سپارم؟» "كفى باللّه واعياً لمَن دعا ولا مرمى وراء أمر الله لمَن رمى" و این بر نهایت محبت و توجه ایشان (صلّى الله عليه وآله) نسبت به آن‌ها دلالت داشت و می‌ترسیدند که مبادا آنان از نگاه حسودان آسیب بببیند و با این دعا از ایشان محافظت می‌کردند.
و در سیمای امام حسین علیه السلام، ویژگی‌های رسول اکرم نمایان بود و در اخلاق و اوصاف همانند ایشان بودند، خلق و خویی برتر از تمام انبیاء.