(25) ذی القعده روز "دحو الارض"

خداوند متعال در قرآن کریم فرمودند: ﴿ وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِكَ دَحَاهَا ﴾ النازعات/30 و معنای لغوی دحو یعنی: گستردن و قابل سکنی شدن است. دحاها همچنین به معنی آن است که همچون تخم مرغ بیضوی شده است و این تعبیر با نظریات اخترشناسان در خصوص شکل کره زمین مطابقت دارد. همچنین از لحاظ لغوی «دحاها» به معنای گستردن است.

نخستین نقطه ‌ای که از زیر آب سر برآورد، کعبه بود، سپس خداوند متعال از این مکان مقدس زمین را گستراند. بر این موضوع روایات وارده از اهل بیت (علیهم السلام) نیز صحه می گذارد.

روز دحو الأرض: شب بيست و پنجم ذی القعده شب دحو الارض است، يعنى گسترده شدن زمين از محل كعبه به روى آب و از شبهاى بسيار شريف است كه رحمت خدا در آن نازل می شود و قيام به عبادت در این شب اجر بسيار دارد.

از محمد بن عبدالله الصیقل روایت شده که امام رضا علیه السلام در روز بیست وپنجم ذی القعده با ما بیرون آمدند. سپس فرمودند: روزه بگیرید؛ همانا من امروز روزه هستم. گفتیم: فدای شما شویم، آن روز کدام است؟. حضرت فرمود: روز بیست وپنج ذی القعده روزی است که رحمت الهی منتشر شده و زمین گسترش پیدا کرده و کعبه نصب گردیده و آدم به زمین فرود آمده است.

و از عبدالرحمن السلمی نقل شده است که امیر المومنین علی بن ابیطالب (علیه السلام) فرموند: اولین رحمتی که از آسمان به زمین آمد در روز بیست و پنجم ماه ذی القعده بود. هر کسی که در این روز روزه بگیرد و شب به عبادت بپردازد ثواب عبادت صد سال که در روزهای آن روزه و در شب های آن شب زنده داری است به او عطا شود.

همچنین در بعضی از کتب ادعیه آمده است که زیارت امام رضا (علیه السلام) در روز دحو الارض از اعمال مستحب این روز عظیم است.